SOBOTA SZÓSTEGO TYGODNIA ZWYKŁEGO

Mk 9,2-13

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni.
I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.
I pytali Go: „Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że wpierw musi przyjść Eliasz?”
Rzekł im w odpowiedzi: „Istotnie, Eliasz przyjdzie najpierw i naprawi wszystko. Ale jak jest napisane o Synu Człowieczym? Ma On wiele cierpieć i być wzgardzonym. Otóż mówię wam: Eliasz już przyszedł i uczynili mu tak, jak chcieli, jak o nim jest napisane”.

      „Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy…»”
Znany nam opis przemienienia Jezusa na górze w obecności trzech uczniów. Ukazał im to, że jest On Synem Bożym, oczekiwanym Mesjaszem. Lśniąca biel szat, obłok: to szczególne znaki Bożej obecności. Uzupełnił je głos Ojca przedstawiający Jezusa oraz wzywający do tego, by słuchano słów nauczania Jezusa, Syna Bożego. Reakcją Szymona Piotra na wydarzenia, w których uczestniczy on wraz z dwoma pozostałymi uczniami są słowa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy…”. Bycie z Bogiem, przebywanie w Jego obecności jest czymś dobrym – jak mówi Piotr. Warto zwrócić uwagę na jego słowa i pomyśleć o nich w odniesieniu do naszych spotkań z Bogiem, do możliwości, które mamy w codziennym naszym życiu, aby być w szczególnej Bożej obecności. To przede wszystkim udział we Mszy św., w której spotykamy się Jezusem, który czyni obecną w sposób bezkrwawy ofiarę Krzyża, który mówi do nas przez Swoje słowo, który daje nam Siebie jako Pokarm w Eucharystii. To możliwość spotkania z Nim na adoracji przed tabernakulum czy monstrancją, gdzie czeka On na naszą obecność. To możliwość poznawania Jego słowa podczas lektury Biblii oraz możliwość serdecznego dialogu przez osobistą modlitwę. W tych momentach obyśmy też potrafili powiedzieć, wraz ze św. Piotrem: „dobrze, że tu jesteśmy”.