PIĄTEK SIEDEMNASTEGO TYGODNIA ZWYKŁEGO

Mt 13,54-58

Jezus, przyszedłszy do swego rodzinnego miasta, nauczał ich w synagodze, tak że byli zdumieni i pytali:
„Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Mariam, a Jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? Skądże więc ma to wszystko?” I powątpiewali o Nim.
A Jezus rzekł do nich: „Tylko w swojej ojczyźnie i w swoim domu może być prorok lekceważony”. I niewiele zdziałał tam cudów z powodu ich niedowiarstwa.

          „I powątpiewali o Nim.”
Ziomkowie Jezusa, mieszkańcy Nazaretu, nie potrafili uwierzyć w mesjańską godność Tego, którego znali jako Syna Józefa i Maryi; Tego, którego krewni mieszkali pośród nich; Tego, którego widzieli przez lata Jego dzieciństwa i młodości, Jego dorastania w ich miejscowości. Powątpiewali, nie chcieli przyjąć z wiarą prawdy o Nim. Na tle dzisiejszego tekstu warto postawić sobie pytanie o własną wiarę. Czy wierzymy w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, Zbawiciela świata? Czy z wiarą przyjmujemy prawdę o Jego godności? Czy z wiarą przyjmujemy słowa Jego nauki? Łatwo pada twierdząca odpowiedź na tak postawione pytanie. Jednak nasza pozytywna odpowiedź, nasza wiara musi być ciągle pogłębiana. Wiara, która jest przede wszystkim Bożym darem. Wiara, która się umacnia i owocuje, gdy staramy się współpracować z Bożą łaską. Prośmy więc o Boży dar wiary. Prośmy tak, jak to czynili współcześni Jezusowi, którzy do Niego się zwracali (jak czytamy w Ewangelii): „Wierzę, Panie. Zaradź memu niedowiarstwu!”. Z coraz większą serdecznością prośmy Boga o rozpalenie naszych serc wiarą i miłością dla Boga. Z coraz większym zaangażowaniem wypowiadajmy codziennie nasze wyznanie wiary, każdy akt wiary, każdą naszą modlitwę. Coraz bardziej starajmy się o to, by nasze życie było świadectwem naszej wiary, którą ustami wyznajemy.