SOBOTA OSIEMNASTEGO TYGODNIA ZWYKŁEGO

Mt 17,14-20

Pewien człowiek zbliżył się do Jezusa i padając przed Nim na kolana, prosił: „Panie, zlituj się nad moim synem. Jest epileptykiem i bardzo cierpi; bo często wpada w ogień, a często w wodę. Przyprowadziłem go do twoich uczniów, lecz nie mogli go uzdrowić”.
Na to Jezus odrzekł: „O plemię niewierne i przewrotne! Dopóki jeszcze mam być z wami; dopóki mam was cierpieć? Przyprowadźcie mi go tutaj”. Jezus rozkazał mu surowo i zły duch opuścił go. Od owej pory chłopiec odzyskał zdrowie.
Wtedy uczniowie zbliżyli się do Jezusa na osobności i pytali: „Dlaczego my nie mogliśmy go wypędzić?”
On zaś im rzekł: „Z powodu małej wiary waszej. Bo zaprawdę powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: «Przesuń się stąd tam», i przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was”.

          „Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy...”
Jezus mówi o wierze uczniów, którzy nie potrafili pomóc chłopcu opętanemu przez złego ducha. Słowa o wierze zachęcają, by się zastanowić nad swoją wiarą. Jaka jest nasza wiara? Gdyby ktoś nam postawił pytanie o to, czy jesteśmy wierzący, to odpowiedzielibyśmy twierdząco. Ale pytanie o to, jaka jest nasza wiara – jest o wiele trudniejsze. Człowiek niekiedy przeżywa wątpliwości, niekiedy wiara słabnie, pojawiają się trudności, niekiedy przytłoczeni sprawami codzienności zapominamy o Bogu, o modlitwie, o życiu sakramentalnym... Mieć wiarę „jak ziarnko gorczycy” – małe, ale rozwijające się, by w odpowiednim momencie wydać owoc. Także i nasza wiara, choć zdaje się „mała”, słaba, daleka od doskonałości – może się umacniać, pogłębiać, może wydawać owoc: jeśli będziemy starali się z Bożą pomocą nad swoją wiarą pracować. Bo wiara w pierwszym rzędzie jest darem Bożym. On hojnie darzy nas Swoją laską, ale musimy współpracować z Panem; musimy dar wiary także przyjąć jako zadanie dla nas. Prośmy Chrystusa o Jego łaskę, byśmy potrafili coraz mocniej, coraz silniej, coraz głębiej wierzyć, ufać Bogu w naszej codzienności – a jednocześnie korzystajmy z tych pomocy, które On nam daje, by zbliżać się do Niego. Niech w naszych sercach ciągle na nowo rozlega się wołanie: „Wierzę, Panie, zaradź memu niedowiarstwu.”