PONIEDZIAŁEK TRZYDZIESTEGO TYGODNIA ZWYKŁEGO

Łk 13, 10-17

Jezus nauczał w szabat w jednej z synagog. A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować.
Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: „Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy”. Włożył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga.
Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus w szabat uzdrowił, rzekł do ludu: „Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu”.
Pan mu odpowiedział: „Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? A tej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?”
Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.

          „A tej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?”
Jezus dokonał szczególnego znaku uzdrawiając kobietę, która od osiemnastu lat cierpiała, nie mogąc się wyprostować. Sam fakt uzdrowienia nie spotkał się z krytyką przełożonego synagogi, ale fakt, że do doszło do niego w dzień szabatu. Kieruje wiec do zgromadzonych w domu modlitwy słowo, w którym mówi o tym, że powinni prosić o zdrowie czy o inną pomoc w pozostałe dni tygodnia, zostawiając szabat jako dzień odpoczynku. Chrystus Pan jednak sprzeciwia się takiej interpretacji szabatu. Wskazuje na to, że nawet w tym dniu odpoczynku są pewne prace, które są wykonywane, m.in. zatroskanie o zwierzęta, by je napoić. Jeśli więc – wyciąga On wniosek – taka troska o zwierzęta jest możliwa, a nawet konieczna, to tym bardziej powinno się zatroszczyć o człowieka, szczególnie człowieka dotkniętego cierpieniem. Jeśli jest jakaś możliwość przyjścia z pomocą, by okazać serce, by czynić miłosierdzie, by dać ulgę w cierpieniu – należy to uczynić, nie czekając na inną okazję, nie odkładając tego na inny czas. Niech te słowa nas mobilizują do tego, by czynić dobro w każdym momencie, każdego dnia wtedy, kiedy mamy ku temu możliwość. Nie czekajmy z czynieniem dobra, nie zwlekajmy z okazywaniem serca!